Sarah Lotz Troje

Powiedzmy sobie szczerze: eM unika horrorów.

To nie jest kwestia stylu, czy wydarzeń. W niektórych powieściach fantastycznych dzieją się dziwniejsze rzeczy, a niewyjaśnione sprawy eM bierze w ciemno (a raczej ta część mózgu eM, która uwielbia szukać dziury w całym). Tu chodzi o eM, której wyobraźnia zaskakuje często ją samą. Po obejrzeniu zwiastuna horroru eM potrafi dostać takiej, jakby to ładnie ująć, paranoi. Tak. To będzie dobre słowo. Dlatego eM dla dobra swojego i ludzi dookoła niej stara się minimalizować kontakt z horrorami. 

Całe szczęście, mimo opinii niektórych, Troje nie jest horrorem.
Pomimo tego, że eM prawie dostała zawału, kiedy obudziła się pewnego pięknego dnia i zaraz po przebudzeniu, radośnie szukając okularów zobaczyła że na jej biurku leży coś czarnego z białymi plamami. Po założeniu okularów okazało się, że to tylko kawał dobrej roboty odwalonej przez speców od marketingu (eM wie co mówi, eM miała 5 z marketingu!)


Tak naprawdę trudno jest określić Troje (Nie mylić z Troją, co eM na początku zrobiła).
Trzyma w napięciu? Trzyma.
Dzieją się rzeczy, które można, ale niekoniecznie da się sensownie wytłumaczyć. Dzieją się.
Dzieją się różne dziwne rzeczy, takie jak katastrofy czterech samolotów w przeciągu kilku godzin z których z życiem uchodzi tylko trójka dzieci? (Mały statystyk gdzieś w środku eM mówi, że to jest tak nieprawdopodobne, że prawdopodobieństwo takie zdarzenia pewnie wynosi około 0. Te studia jednak do czegoś się przydają!). Dzieją.
Wszystkie media kierują swoje reflektory na dzieci, które przeżyły oraz na ich opiekunów? Oczywiście.
Na świecie wybucha panika, ponieważ wypływają różne teorie spiskowe? Wybucha.
eM jest pod wrażeniem tych teorii spiskowych, ponieważ brzmią bardzo... Realnie. To znaczy gdyby taka katastrofa miała miejsce naprawdę, ludzie na 100% wyciągnęli by te same wnioski co bohaterowie książki.

Więcej na temat treści eM nie powie, bo nie chce za dużo zdradzać. A zajmie się tym, co ostatnio uwielbia, czyli formą.

O wszyscy tworzyciele najfajniejszych form! To było dobre!
Troje to książka w książce zawierająca fragmenty książek.
Gdyby ktoś powiedział to eM, eM przewróciłaby oczami. Ale tak jest.
To co odróżnia Troje od innych książek o podobnej tematyce (zpiseg, wszendzie zpiseg!) to właśnie ta świetnie pomyślana forma. Niektórym może ona przeszkadzać, ponieważ dowiadujemy się wszystkiego po kawałku, odkrywając historię niczym kolejne elementy układanki. Mamy fragmenty rozmów z ratownikami, którzy byli pierwszymi osobami na miejscu katastrofy, wywiady, czy zapisy rozmów prowadzonych przez osoby zajmujące się ocalałymi dziećmi, ich sąsiadami czy znajomymi. Znalazły się również fragmenty rozmów prowadzonych w Internecie za pomocą chatu, czy forum, a nawet całe artykuły znajdujące się na stronach.

Wszystko to powodowało, że eM musiała przypominać sobie, że historia zawarta w książce jest fikcją.Okropną, straszną, ale jednak bardzo prawdopodobną fikcją, z teoriami spiskowymi i zachowaniem mediów, które mogłoby zniszczyć każdego.

Życie.
Albo i nie, bo zakończenie było... Dziwne. Nie do końca zrozumiałe (przynajmniej dla eM).
Czyżby eM wyczuwała, że autorka stworzy kontynuację? Oby, bo eM z chęcią dałaby się wciągnąć w tę historię, jeżeli byłaby na podobnym poziomie. (eM zawsze jest sceptyczna jeżeli chodzi o kontynuację, wiecie o tym, prawda?) 

I jeżeli zastanawiacie się czy wybrać wersję elektroniczną czy papierową Troje, wybierajcie papierową!
Tak fajnej okładki i całokształtu eM dawno nie widziała! Książka jest lekka, giętka, ma czarne strony, przez co eM miała sporo frajdy machając nią.
Tak jak eM się spodziewała, kiedy czytała książkę w środku komunikacji miejskiej, starsi ludzie patrzyli się na eM podejrzanie.

Gdyby brać pod uwagę jedynie historię, eM oceniłaby ją jako przyzwoitą. Jednak jej forma i bardzo dobra otoczka marketingowa spowodowały, że eM bardzo dobrze spędziła czas czytając Troje.(eM skończyła ją dobrze po północy pomimo tego, że następnego dnia musiała poświęcić każdą wolną minute na naukę na złe i niedobre zaliczenie.) 

Z książkę ( i mini zawał!) eM dziękuje Business&Culture i Wydawnictwu Akurat.